άλλη μια περσόνα του περσινού Burnt. ladies and gentlemen: Monika in her own words:

"Με είχανε πρήξει να κάνω ένα live ντε και καλά έτσι για να δούνε βρε παιδί μου πώς ακούγεται αυτή η μουσική εκτός υπολογιστή και cd. Άντε λέω, εντάξει. Μου ‘χε λείψει , η αλήθεια είναι, να βρεθώ επί σκηνής. «Εγώ όμως θέλω τσέλο να με συνοδεύσει!», τους έλεγα. «Πας καλά? Δε θέλεις μπάντα? Θα'σαι σα τη μύγα μες στο γάλα» μου έλεγαν. «Όχι εγώ θέλω τσέλο για μία λιτή εμφάνιση». Το τσέλο το βρήκα. Ωραία, αλλά που θα έπαιζα; Ένας φίλος μου, ο βασικός πρήχτης της κατάστασης, μου μίλησε για ένα φεστιβάλ τραγουδοποιών που θα γίνει στο ΜΜΘ. Μμμ…καλό μου ακούστηκε. Βέβαια είχα παίξει ήδη τόσες φορές σ’ αυτό το χώρο που σκέφτηκα ότι θα μου στερούσε τον ενθουσιασμό ενός καινούργιου χώρου αλλά τελικά με γέμισε η ζεστασιά των όμορφων αναμνήσεων. Τέλος πάντων, στην αρχή ήμουν αρκετά διστακτική. Ένα βράδυ είχα παρακολουθήσει τους Mary and the Boy και ο φίλος μου είπε ότι την ίδια μέρα ότι θα παίζει και ο Boy οπότε αναθάρρυνα μιας και τον εκτιμούσα, και ακόμα τον εκτιμώ φυσικά, αρκετά.. Βρεθήκαμε λοιπόν με έναν από τους τύπους που το διοργανώνουν και μου ζήτησε demo και όνομα. «Όνομα; Βάλε Μόνικα προς το παρόν και βλέπουμε». Τελικά, τ’ όνομα μου'μείνε… Η φάση βέβαια στράβωσε όταν μου είπε το όνομα του φεστιβάλ: Burnt. «Burnt; Ώχ». Πολύ κάψιμο μου μύρισε. Δε πα' να έπαιζε κι ο Elton John; Τι δουλειά είχα εγώ σ’ ένα φεστιβάλ που λέγεται Burnt; Εν τω μεταξύ όμως είχα πει στον τσελίστα, είχε συμφωνήσει και δε μπορούσα να κάνω πίσω. «Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Θα το κάνω για εμπειρία», είπα... Ο τύπος μου είπε και για μία συλλογή που θα πουλιέται στο φεστιβάλ και ότι δεν θα υπάρχει support και αντί- support και βλακείες, ότι όλοι θα είμαστε ίσοι κι όμοιοι μόνο με διαφορετικές φάτσες και μουσικές. Καλά… Επιφυλακτική εγώ όπως πάντα δε μιλούσα και ιδιαίτερα σε φίλους για το φεστιβάλ μήπως γίνω ρόμπα. Πρόβες στο φούλ –δε μπορούσα να απογοητεύσω τον τσελίστα αλλά ούτε και τον ίδιο μου τον εαυτό στη πρώτη παρουσίαση της προσωπικής μου μουσικής- οι ημέρες περνούσαν, flyers, συμφωνητικά και διάφορα τέτοια κέρδιζαν σιγά σιγά τον ενθουσιασμό μου. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ έφτασε. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να πάω ή όχι για να μην απογοητευτώ ή υπερενθουσιαστώ. Πήγα τελικά. «Πω πω κόσμος. Ποιοι είναι όλοι αυτοί;». Πάνω που είχα αρχίσει όμως να ζεσταίνομαι και να το απολαμβάνω, τσακώνομαι με το boyfriend και παρατάω τη συναυλία στη μέση. Ε ρε γαμώτο... Λές πάντως και αύριο να έχει τόσο κόσμο; Ε, λοιπόν, εκείνη η αυριανή μέρα ήταν από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου... Μπορεί ν’ ακούγεται υπερβολή, αλλά όταν είδα ένα ΜΜΘ τίγκα στο κόσμο, παρόλο που το μετρό είχε απεργία (σ.σ. και τα λεωφορεία, αλλά και τα ταξί), τα τραπεζάκια, τα κεριά, τους φίλους μου, την κλαβινόβα, εκείνους τους «όχι και τόσο καμένους τελικά» τύπους, ένιωσα ένα περίεργα γλυκύτατο άγχος και την αίσθηση ότι το φεστιβάλ αυτό ήταν ακριβώς αυτό που μου ταίριαζε. Άκουσα τις ωραιότερες ελληνικές μουσικές μέσα σ’ ένα βράδυ. Έπαιξα στο πιο ζεστό κοινό και συγκινήθηκα σαν να έπαιζα για πρώτη φορά μουσική. Την επομένη, οι προτάσεις έπεσαν βροχή. Απόδειξη οι διοργανωτές είχαν κάνει άριστα τη δουλειά της προώθησης στα άτομα που έπρεπε... Ακόμη και η συλλογή έγινε ανάρπαστη και το 'Over the Hill' μου άνοιξε όμορφους δρόμους... Τόσο ξαφνικά, τόσο απότομα. Μόνο και μόνο επειδή έπαιξα σ’ ένα καμένο φεστιβάλ τραγουδοποιών. Έχω κάνει αρκετές άλλες εμφανίσεις από τότε. Η συγκεκριμένη όμως παραμένει για μένα αλλά και για πολλούς άλλους η καλύτερη. Αυτοί οι «κάθε άλλο παρά καμένοι» τύποι κατάφεραν να μου τρίψουν στη μούρη τη σαρκαστική έννοια του όρου και να μου δείξουν τη βαθύτερη βάζοντας φωτιά σε όποια αμφιβολία μου. Χαίρομαι πολύ που το φεστιβάλ πραγματοποιείται και φέτος. Μακάρι και για πολλά χρόνια ακόμα. Όσο για μένα δε νομίζω να ξαναπαίξω στο ΜΜΘ μόνο και μόνο για να μη τσαλακώσω την υπέροχη εμπειρία της περσινής μου συμμετοχής. Από εκεί ξεκίνησε η προσωπική μουσική μου πορεία και αξίζει να τη σέβομαι. Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά, ευχές για πολλές ακόμη επιτυχίες!"

Τέλος (που θα'λεγε και ο Λόλεκ).