ΉΤΑΝ ΕΝΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!!... (Burnt Festival – Day One, 09.05.06)

Τι να πει κανείς... Η πρώτη μέρα (νύχτα για την ακρίβεια) του 1ου Burnt Festival ήταν ένα τσουνάμι (για να υιοθετήσουμε και ωρολογία Φρυόβολου Χαρούπη) έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Ξεπερνώντας κατά πολύ και τις πιο φιλόδοξες προσδοκίες των διοργανωτών, το Burnt Festival από τα πρώτα κιόλας λεπτά του (από τα αποδυτήρια που λένε) έδειξε πως ήρθε για να μείνει. Και πως είχε (και έχει) να προσφέρει κάτι όχι μόνο στους ‘φίλους της σκηνής’, όπως συχνά λένε (κάποιοι καλοθελητές...). Ένα σωρό celebrities (της δικής μας φάρας, όχι οι άλλοι οι γιαλαντζί των περιοδικών), η ειδικά εμφιαλωμένη (στο Καϊδάρι) καϊδομπύρα Κάιδερ, το ψυγείο που άδειασε από μπύρες Κάιδερ, η απαίτηση για encore σχεδόν σε όλα τα acts, το πακέτο CD του δίευρου, ήταν μερικά από τα highlights που έδωσαν χαρακτήρα στην πρώτη βραδιά του Burnt Festival. Εκείνο που έλαμψε, όμως, πάνω απ’όλα ήταν η ίδια η τραγουδοποιία -το απαράμιλλο ταλέντο των τραγουδοποιών...

Ούτε που το πήραμε είδηση για πότε τίγκαρε το Μικρό Μουσικό Θέατρο και δεν έπεφτε καρφίτσα... Ήταν προφανώς η ώρα να ξεκινήσει το πρώτο act, δηλαδή το show της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής. Με περιβολή τυφλού επαγγελματία μουσικού (μαύρα γυαλιά, κιθάρα και φυσαρμόνικα με εξωστοματικό μηχανισμό) ο κατά κόσμον Διαμαντής Διαμαντίδης ξεδίπλωσε τις απλές και καθημερινές του έννοιες (παλιές και καινούριες) τις οποίες είχε κάνει τραγούδι –άλλες παλιότερα, άλλες ...λίγο πριν το live! Άδωντας τον ιδιόχειρο ύμνο του φεστιβάλ (‘Burnt baby burnt…!’), έμπαζε για τα καλά στο κλίμα της πρώτης μέρας ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο. Αυτοσχεδιάζοντας μελωδίες και στίχους, παρουσίασε το ‘Themis Song’, δίνοντας το respect στον ακούραστο ηχολήπτη του ΜΜΘ (και εκβιάζοντας για την εύνοιά του). Συνέχισε με σχεδόν-anthems, ανάμεσά τους το ‘Σπίτι’ και το ‘Βαζέχα’ –του οποίου το ρεφρέν πρόκειται για μεγάλη στιγμή στην υποκατηγορία της στιχουργίας με τίτλο ‘ερωτική εκδίκηση/σύνδρομα’. Επική (όπως προδιαγραφόταν να είναι) και η τριλογία του ‘Θέλεις να τα φτιάξουμε’ (‘μέχρι το επόμενο διάλειμμα’...) – ‘Βγάλτε μια κόλλα χαρτί’ (χωρίς το un-official sequel ‘Βγάλτε μια διπλή κόλλα χαρτί’) – ‘Σεξ στην τρίτη ηλικία’ (ακραιφνούς φρανκζαππικού χαρακτήρα). Με λίγα λόγια επρόκειτο για ένα σφιχτό και ζεστό (σαν αυγό) set, ό,τι καταλληλότερο για να κουνηθεί λίγο το χειλάκι μας και να κάνουμε γυμναστική για ό,τι θα επακολουθούσε.

Με τους πυροσβεστήρες ανα χείρας, περιμέναμε ζεστοί (προς το καυτό) το επόμενο act ήτοι την επίσημη τελετή έναρξης του Burnt, η οποία όμως δεν έγινε -όπως ήταν προγραμματισμένο να γίνει- από τον Veslemes (ακύρωσε τελευταία στιγμή την εμφάνισή του, προφανώς επηρεασμένος και από την ακύρωση του show της Jennifer Lopez), αλλά από τον Νίκο το Μονόφθαλμο Ελεφαντάκι και τη Νέση το Μουσικόψαρο (οι promoters έκαναν τη δουλειά τους τελευταία στιγμή και έβγαλαν ασπροπρόσωπη τη Burnt Productions). Με δυό μικρόφωνα και ένα τετράδιο σημειώσεων για σκονάκι, τραγούδησαν μηνύματα που μπορεί να αφήσει κάποιος σε τηλεφωνητή (κρίμα για όσους δεν τα κατέγραψαν) και διάβασαν -ξεκαρδισμένοι από τα γέλια- τα τελευταία μηνύματα που έχουν αφήσει διάφοροι (υπαρκτοί ‘κύριε Δανίκα’;...) λίγο πριν αυτοκτονήσουν.

Με ζεσταμένο πια για τα καλά το κοινό και αφού το χειλάκι μας ήδη είχε κουραστεί (αυτό το ‘κύριε Δανίκα’ ήταν ογκόλιθος...), ανέβηκε στο παλκοσένικο η Στέλλα Ράμφου με περισσή ταπεινότητα και τα απολύτως απαραίτητα: μία κλασική κιθάρα και τη γλυκιά φωνή της. Έχοντας ήδη fans που σιγοτραγουδούσαν στίχους της (!!!), έπαιξε και τα 17 κομμάτια του demo της (το οποίο δεν το δίνει –χα! μόνο εμείς το’χουμε...), δηλαδή μεγάλες στιγμές όπως ‘Εθελοντισμός’, ‘Η συλλογή’, ‘Τα 3 βασικά’, ‘Λίνα’, ‘Silent Philips’ (κλασικό πια φινάλε που αυτόματα σημαίνει πως θα ακολουθήσει encore τουλάχιστον 3 κομματιών), ‘Το κρύο’ (στο encore μετά από έντονη και επίμονη λαϊκή απαίτηση), αλλά και 2 ακυκλοφόρητα-άπαιχτα –αυτό για τη βρώμα των αγοριών και το άλλο το πασχαλινό για το καημένο το κατσικάκι (με θεατρική ερμηνεία που έσπειρε και δίδαξε). Στα gossip της βραδιάς, οι συζητήσεις μεταξύ της παρέας των Επισκεπτών του Γιάννη Αγγελάκα για άμεση παραγωγή και κυκλοφορία δίσκου της Στέλλας!

Το διάλειμμα έμοιαζε τουλάχιστον απαραίτητο, αν όχι επιτακτικό. Ο κονφερασιέ-μαϊντανός του φεστιβάλ ήδη προλόγιζε την –a priori- συγκλονιστική εμφάνιση του Δόκτωρα Φρυόβολου Χαρούπη και του προστατευόμενού του, Μάριου Φουαγκρά Περλόν. Το κοινό ξαναμμένο, δεν μπορούσε να δροσιστεί ούτε από τη συνεχή ροή της παγωμένης Κάϊδερ. Πράγματι αδημονούσε. Και με το δίκιο του. Όλοι ένιωθαν πως βρίσκονταν λίγα λεπτά μακριά από την εμπειρία της ζωής τους: την πρώτη, μοναδική και τελευταία εμφάνιση του δίδυμου Χαρούπης-Περλόν. Τα υπόλοιπα είναι σίγουρα ιστορία. Το δεύτερο μέρος της πρώτης μέρας, χαιρέτισε ο Πρόεδρος του ΜΜΘ, αφήνοντας συβιλλικούς χρησμούς (ακατάληπτοι για τους εντελώς καμμένους) και υποδεχόμενος στη σκηνή το έντεχνο καλλιτεχνικό δίδυμο. Άρτι αφιχθείσαντες από κάποια αραβική χώρα (όπως ομολόγησαν), οι δύο καλλιτέχνες ανέβηκαν στη σκηνή με ένδυση εμφανώς επηρεασμένη από το ταξίδι τους –ίσως και λίγο εκκεντρική, όπως παρατήρησαν κάποιοι συνδαιτημόνες. Μετά από μια sequenza αναστεναγμών (ας μην ξεχνάμε πως ο Φρυόβολος Χαρούπης κουβαλάει πάνω από 50 χρόνια στην πλάτη του, διαρκώς αναβαθμίζοντας το ελληνικό τραγούδι και κάνοντάς το γνωστό σε κάθε γωνιά του κόσμου), οι δύο καλλιτέχνες (που εκπροσωπούν τρεις, ίσως και παραπάνω, γενιές τραγουδιού) μας χάρισαν για αρχή μια μοναδική ερμηνεία του κλασικού σήμερα τραγουδιού τους ‘Καληνύχτα θάλασσα’ –από τον σπουδαίο δίσκο ‘Έγια μόλα, Λεχ Βαλέσα’. Δεν άργησαν να μας χαρίσουν άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία, το εξίσου κλασικό ‘Μετεωρολογία’ (από την ‘Ωρολογία της πρύμνης’). Ορισμένα από τα διαμάντια της πολύχρονης πορείας του Δόκτωρα Φρυόβολου ξεδιπλώνονταν ένα-ένα με περισσή μαεστρία (κατά την εκτέλεση) και ανυπέρβλητο ζήλο (κατά την ερμηνεία), ανάμεσά τους το ‘Ύμνος κυνηγός’ (το τραγούδι-καταγγελία ζει και βασιλεύει!) και ‘Της ξαγρύπνιας η κοτρώνα’ (λαϊκό παραλήρημα κατά την εκτέλεσή του).

Επίσης, τραγούδησαν σε 4 ακόμα γλώσσες (από τις 17 που γνωρίζουν) ήτοι τραγούδια σουηδικά, ρωσικά, ισπανικά και ιταλικά. Από τις παλιρροιακές μπαλάντες, πραγματοποίησαν με αυτό τον τρόπο ένα γρήγορο πέρασμα σε νέο τσουνάμι, για να έρθει αμέσως μετά η στιγμή του συγκαταβατικού ροκ! Η ερμηνεία του ροκ ύμνου ‘Έλα έλα’, με το ρεφρέν-σταθμό στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου ‘έλα, έλα, να περτσινώσουμε τη λογική / με ούπα σώμα μα και ψυχή / έλα, έλα, να συμψηφίσουμε τις ενοχές / μπας και φτουρήσει ο νες’, έγραψε τη δική της ιστορία κατά την πρώτη –και τελευταία- πανελλήνια εκτέλεση του τραγουδιού. Το κοινό –σχεδόν εκτός ελέγχου- είχε ήδη μάθει απ’έξω τους στίχους και τραγουδούσε εν χορώ και εν καπέλα. Εδώ ίσως να έπρεπε να αναφερθεί πως φήμες ήθελαν τους δύο μεγάλους καλλιτέχνες να έχουν ποδηγετήσει μέρος του κοινού κατά την πρόβα τζενεράλε. Μετά από ένα σύντομο encore (αφού δεν κατόρθωσαν καλά καλά να κατέβουν από τη σκηνή), όπου μας χάρισαν το μαγευτικό έντεχνο ‘Νύχτα σατράπισσα’, ο Χαρούπης και ο Περλόν χάθηκαν στην άβυσσο των καμαρινίων. Το κοινό μάταια προσπαθούσε να ξαναφέρει πίσω τους δύο μοναδικούς αρτίστες. Η πρώτη και τελευταία εμφάνιση του διδύμου που γαλούχησε τουλάχιστον τρεις γενιές ελληνικού τραγουδιού, ήταν ήδη ιστορία.

Αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να μείνει κάτι όρθιο μετά από την πανωλεθρικής υφής εμφάνιση του μεγάλου και σπάνιου Χαρούπη και του φέρελπι Περλόν, σίγουρα επρόκειτο να εξολοθρευτεί πλήρως από το δίδυμο των στρατευμένων έντεχνων (εξ ου και η military-styled ένδυσή τους) Τάο Κράο. Όπερ και εγένετο. Με (φονικά) όπλα ένα πιάνο, ένα (γιαλαντζί) τσέμπαλο, ένα ακορντεόν, την αισθαντική (χμ...) φωνή του Θου Ζου και μισό κιλό ποιότητα, το ντουέτο ερμήνευσε ‘ποίηση-ανώτερη τέχνη’ του Nikos Doulos (στρατευμένος στην κυριολεξία καλλιτέχνης) και ανάγκασε –τοπικούς- δισκογραφικούς παράγοντες να ετοιμάζουν με πανικό και βιασύνη (όποιος προλάβει δηλαδή) αυτοσχέδια συμβόλαια προς υπογραφή. Μεγαλύτερη στιγμή ίσως η ερμηνεία του ‘Μεθοδευμένα’, ένα art ζεϊμπέκικο πάνω σε ποίημα εμπνευσμένο από την καλλιτεχνία της Έφης Σαρρή, τραγουδισμένο σε ύφος Θάνου Μικρούτσικου και βάθος Σταμάτη Κραουνάκη. Εντυπωσιακές οι cadenze του Κου Ζου στην εισαγωγή, στη μέση και στο φινάλε των συνθέσεων.

Ξεχωριστή μνεία ίσως πρέπει να γίνει για τη στιγμή κατάνυξης που πλυμμήρισε το Μικρό Μουσικό Θέατρο, όταν έγινε αναφορά στον αδικοχαμένο Ιταλό τραγουδοποιό Calci Pugni. Ακούστηκε εις μνήμην του το ‘Dolce Dolce’, η διασκευή του πάνω στο ‘Γλύκα Γλύκα’ που έκανε γνωστό στο πανελλήνιο η Έφη Θώδη. Η ηχογράφηση προερχόταν από το CD ‘La Cassetta Greca’ σε πολύ πρόχειρη ηχογράφηση (η τελευταία που πρόλαβε να κάνει), την οποία ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Burnt Productions προλόγισε ως ‘demo’ –δίνοντας χώρο για την ατάκα (του) της χρονιάς: ‘βέβαια, εδώ στην Ελλάδα, demo λέμε τον δίσκο’...

Για να κλείσουμε την ανασκό(λο)πηση της πρώτης ημέρας του Burnt Festival, ας σημειώσουμε την τεράστια επιτυχία που είχε το CD ‘Burnt Compilation’ του οποίου τα αποθέματα εξαντλήθηκαν και ήδη αναφέρονται στην ιστορία ως συλλεκτικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αυτό πιθανώς να οφείλεται στο γεγονός ότι η αγορά του CD αυτού, συνοδευόταν από τη δωρεάν παροχή του καρασυλλεκτικού CD του Calci Pugni…