Burnt Productions

Thursday, June 22, 2006

Ε-Ε-ΕΡΧΕΤΑΙ ! ! !...

Μετά την ευγενική και γενναιόδωρη πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Γαργάριν 205, Νίκου Τριανταφυλλίδη, το επιτελείο της Burnt Productions είναι έτοιμο να πυρπολήσει και το ιντερνετικό ραδιόφωνο!!!... Ο νεοσύστατος on-line (και μόνο!) σταθμός του Gagarin 205 Live Music Space είναι (σε λίγες μέρες) γεγονός!!!... Και το διωράκι της Burnt θα είναι κάτι παραπάνω από γεγονός...! Αναμείνατε για νεότερα λοιπόν...!

Tuesday, June 13, 2006

AWARDS του Φώτη Βαλλάτου (06.06) / Sonik Magazine

Η επιτυχία του Burnt Festival φαίνεται να μην έχει τέλος... Hype από το πουθενά και συνεχείς αναφορές είτε στη διοργάνωση είτε σε μεμονωμένα ονόματα που έκαναν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση. Hype επίσης και για ένα compilation το οποίο στήθηκε κυριολεκτικά στο πόδι. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλο αυτό το hype και οι συγκεκριμένες αναφορές συνοδεύονται από πολλές υπερβολές. Αν πράγματι τις έχει ανάγκη η underground τραγουδοποιητική σκηνή της Ελλάδας, ας είναι. Για μας, θα υπάρχει πάντα ο λυτρωτικός αντίποδας της πρώτης μέρας του Burnt Festival... Κρίμα για όσους δεν την έζησαν λοιπόν. Και ένας από αυτούς είναι και ο Φώτης Βαλλάτος, ο οποίος παρευρέθη τη δεύτερη μέρα (what a cliche...!) του φεστιβάλ και έγραψε στο τελευταίο Sonik τη δική του ανάγνωση. Εκ μέρους της Burnt Productions (και αφού δεχόμαστε πια πως η υπερβολή είναι μέρος του όλου concept), δεν έχουμε παρά να τον ευχαριστήσουμε για τα καλά του λόγια και την προσοχή που έδωσε στο ταπεινό μας φεστιβαλάκι... Βέβαια, δεν απέφυγε και αυτός τις απαραίτητες ανακρίβειες (ο Palindrome ήταν που ερμήνευσε Antony και όχι ο Spectralfire!). Αναδημοσιεύουμε:


Καλύτερο (ελληνικό) φεστιβάλ του (προηγούμενου) μήνα

Το πρώτο Burnt Festival που διοργανώθηκε υπογείως (όχι με την έννοια του underground αλλά χωρίς πολλές φανφάρες) στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και εκτός του ότι επέδειξε υψηλή αισθητική (το soundtrack του Sympathy For Lady Vengeance που έπαιζε στα διαλείμματα ανάμεσα στις εμφανίσεις πιστοποιεί του λόγου το αληθές) απέδειξε ότι μια νέα άνοιξη του ελληνικού indie είναι εδώ, ίσως πιο φωτεινή και από την αντίστοιχη των αρχών της δεκαετίας του '90. Η Βάσικ από τη Θεσσαλονίκη που κακοποιεί ένα ακορντεόν φτιάχνοντας μικρά dark wave αριστουργήματα, οι Bolek & Lolek είναι η καλύτερη νέα μπάντα της πόλης μαζί με τους Mary & the Boy, ο Palindrome δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους αμερικανούς lo-fi singers/songwriters, ο Spectralfire μας έκανε να τσιμπιόμαστε όταν διασκεύασε το "Hope There's Someone" του Antony, η Monika είναι η απόλυτη αποκάλυψη και ίσως η σημαντικότερη ελληνίδα δημιουργός μετά από τη Λένα Πλάτωνος (όπως έγραψε και ο M.Hulot στο blog του) και ο Boy είναι μια πιο ωμή εκδοχή των Mary & the Boy. Και μην ξανακούσω παράπονα ότι δεν γίνεται τίποτα σε αυτή την πόλη. (σ.σ. δεν παρακολούθησα την πρώτη ελληνόφωνη ημέρα).

Saturday, June 10, 2006

ΜΩΣΑΪΚΑ της Ελένης Ψυχούλη (25.05.06) / LiFO

Στη στήλη της Μωσαϊκά, στην free εφημερίδα LiFO (25.05.06), η Ελένη Ψυχούλη έγραψε -ανάμεσα σε άλλα- για το Burnt Festival. Αναδημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα, παρ'ότι περιέχει κάποιες ανακρίβειες, όπως το ότι ο τόπος διεξαγωγής του φεστιβάλ ήταν το Μικρό Θέατρο του Νέου Κόσμου (! ! !). Λογική η σύγχυση βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι σε απόσταση όχι μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου μεταξύ τους, βρίσκονται το Μικρό Μουσικό Θέατρο, το Θέατρο του Νέου Κόσμου και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο...

"...αλλά εμείς πια ξέραμε ότι τις παλιές μουσικές, για να τις παντρέψεις σωστά με τις καινούριες, πρέπει να'χεις βιώσει στο απώτερο πετσί της ψυχής σου τη μάνα-απελπισία που τις γέννησε. Ή που τις σκότωσε, για να μη μείνει έξω από την κουβέντα και ο Ian Curtis, μια που στην ουσία περί αυτού κυρίως πρόκειται.
Κάτι άλλα παιδιά, όμως, στο Μικρό Θέατρο του Νέου Κόσμου, Burnt festival 2006, ονομάζετο η εκδήλωσις, αυτό το ήξεραν από παλιά, πριν μας καλέσουν να μας μυήσουν στην τέχνη τους. Χώρος κόκκινος κι ασφυκτικός σαν αγκαλιά, στοιχειώδης. Στοιχειώδες και το μπαρ με τη στοιχειώδη μπαργούμαν και τα στοιχειώδη ποτά. Στις στοιχειώδεις καρεκλίτσες οι γονείς παρίστανται υπομονετικά στα πρώτα, αμφίβολα βήματα της διαδικασίς του "άμα γίνω πρώτη φίρμα να μου τρυπήσεις τη μύτη", οι φίλοι στο όρθιο. Η ΒΑΣΙΚ, σαν κέλτικος λυγμός συνοδεία ακορντεόν, όπως το'χει αντιληφθεί ο Tom Waits παρά η Πιαφ και οι ιταλιάνικες ταραντέλες. Οι Bolek και Lolek σαν πάρτι στη ρωσική εκστρατεία του Ναπολέοντα, ο τελευταίος επαναστατικός παλμός πριν τη συντριβή. Ο Palindrome, παλινδρομική κραυγή μιας πονεμένης ευαισθησίας, η Μόνικα μια φωνή πιο πλατιά κι απ'τη θάλασσα των παραμυθιών. Παιδιά που τρέμουν την πρόζα, συνεσταλμένα σαν πεταλούδες μπροστά στις λέξεις που δεν συνοδεύονται από ακόρντα. Αρκεί που οι όσοι-τόσοι εκείνο το βράδυ νιώσαμε την Ελλάδα να αναπνέει παγκόσμια, να ξορκίζει από πάνω της την κατινιά των Fame storie για αγρίους με έμφαση στο στάιλινγκ της μπουζουκοπίστας".

INCOMING του Δημήτρη Λίλη (31.05.06) / www.avopolis.gr

Στην εβδομαδιαία στήλη του Incoming, που φιλοξενείται στο www.avopolis.gr, ο Δημήτρης Λίλης έκανε κριτική-παρουσίαση σε κάποια tracks του Burnt Compilation, καθώς και ένα review του Burnt Festival -αναφορικά πάντα και με το CD και τα συγκεκριμένα tracks. Παρακάτω, αναδημοσιεύουμε το σχετικό κείμενό του:


PALINDROME - "Aquarelles" (promo)
Οι Cocorosie θα "σκότωναν" για να σκαρώσουν αυτές τις μελωδίες και αν υπάρχει "θεός" θα πρέπει να συμβάλλει τα μέγιστα ώστε ο Antony να προλάβει να ακούσει αυτό το "έπος" ώστε να ζητήσει απο το "παλινδρομικό αγόρι" την άδεια για να του δώσει τις διαστάσεις που του αρμόζουν στην επερχόμενη συναυλία του. Αυτό είναι το κομάτι που θα γίνει γνωστό για τα piano plug-ins του αλλά και το σπάνιο ταλέντο του συνθέτη του. "...water colours everywhere..." (9/10)

ΜΟΝΙΚΑ - "Over The Hill" (demo)
Mέχρι να διαβάσετε το "incoming" αυτής της βδομάδας και να ψάξετε γι' αυτή, τα άτομα που θα κατεβάζουν το εν λόγω κομμάτι της απο το myspace θα πλησιάζουν την χιλιάδα και αυτή, απλά θα πίνει το cocktail της απαντώντας σε συγχαρητήρια mail. Η singer-songwriter - αποκάλυψη της φετινής χρονιάς είναι με τα βίας 20 χρονών και βρίσκεται στην ιδιαίτερα πλεονάζουσα θέση να ξέρει ότι οι περισσότεροι απο έσας εκεί έξω θα περάσετε το καλοκαίρι σας ακούγοντας το "Over The Hill" αμέτρητες φορές. Μουσική ιδανική για να φέρνει δάκρυα στα μάτια των ευαίσθητων, να ντύνει καλοκαιρινές βόλτες, έρωτες, καυγάδες και ανοιξιάτικες μυρωδιές.Φήμες που θέλουν τo Γαλλικό δίδυμο των εκλεκτικών djs "Les Enfants Terribles" να μετατρέπουν το μελαγχολικό ακουστικό έπος της νεαράς Αθηναίας σε party monster των 150 bpm με υποψήφιο τίτλο "This is why hips don't lie remix" και λούπες απο Outkast εως Α-HA κρίνονται ως βάσιμες. Stay tuned. (10/10)
www.myspace.com/monikarides

BURNT FESTIVAL - May 2006 (promo) / Singers Songwriters made in Athens
Υποθέτω ότι οι περισσότεροι απο εσάς που τσεκάρετε την στήλη πιθανόν να παραβρεθήκατε στο πρόσφατο "Burnt Festival" που διοργάνωσε η ομώνυμη ομάδα μερικές εβδομάδες πριν στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Δεδομένου λοιπόν ότι μερικοί μπορεί να είστε κάτοχοι αυτής της συλλογής και ότι ένα μέρος της, ίσως το πιο "ουσιαστικό" αποτέλεσε την βάση του section των singles αυτής της βδομάδας, επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά πράγματα για το πως εξελίσσεται η ελληνική σκηνή των singer - songwriters, που άλλωστε, ήταν και το αντικείμενο μελέτης των 2 βραδιών που επιμελήθηκαν ο Κωστής απο τους Night On Earth και ο Θοδωρής απο το M.M.Θ.Βάζοντας τα πράγματα σε χρονολογική σειρά ίσως προσέξατε ότι προηγήθηκαν οι μπάντες. Δηλαδή, τόσο ο headliner του festival -και της συλλογής- (aka The Boy), όσο και οι ευχάριστες εκπλήξεις της υπόθεσης -ΜΟΝΙΚΑ, PALINDROME και SPECTRAL LIFE- είχαν ή έχουν ακόμη στο ενεργητικό τους συμμετοχές σε μπάντες όπως οι F(a39)- Sportex (για τον The Boy), οι Serpentine για την Μόνικα και οι ModRec για τα άλλα δύο projects. Αυτή η τάση αποκοπής, μη ενεργής ή προσωρινής χαλάρωσης των ομαδικών προσπαθειών, ίσως όχι τυχαία, συμπίπτουν με την παράλληλη ανάδειξη solo καλλιτεχνών της νεοφόλκ ή ενός "ιδιαίτερου" ακουστικού μουσικού κινήματος που ευνοεί τις "ιδιαίτερες" live συνθήκες όπως κατά συνέπεια και τις "ιδιαίτερες" ακροάσεις σε "ιδιαίτερες" καταστάσεις.Οι Cocorosie, o Antony, o Devendra και ο Stufjan είναι τα προφανή ξένα πρότυπα που είτε έδειξαν τον δρόμο είτε συνέπεσαν με την παράλληλη σκέψη κάποιων ανήσυχων μουσικών μυαλών, να προχωρήσουν σε solo δημιουργίες και minimal ενορχηστρώσεις -πλούσιες πάραυτα σε μελωδίες- προκειμένου έτσι να ανακαλύψουν είτε ότι εκφράζονται καλύτερα, είτε ότι επωφελούνται ουσιαστικού δημιουργικού χρόνου απο την άμεση λήψη αποφάσεων, του ελεύθερου χρονικού περιθωρίου εξάσκησης -σπιτικές πρόβες- και του λιτού-απαραίτητου μουσικού εξοπλισμού. Στηριζόμενος σε αυτή την λογική, δεν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το στάδιο που βρίσκονται αυτή την στιγμή οι συμμετέχοντες σε αυτή την συλλογή, και με την προβολή που φαίνεται να τους δίδεται απο τα μέσα, είναι κάτι παραπάνω απο σίγουρο ότι ακόμη και αν τους έδινε κάποιος την δυνατότητα μιας σταδιοδρομίας στην μουσική βιομηχανία σε μια ομαδική προσπάθεια, θα απαντούσαν αρνητικά όσο και αν τους έχει λείψει να δουλεύουν με τους πάλαι ποτέ κολλήτους φίλους μουσικούς τους.Η συνέπεια όλου αυτού του φαύλου κύκλου, είναι μια πληθώρα απο μικρά -ακόμη και σπιτικά- gigs, η δημιουργία τόνων μουσικών συνθέσεων -όχι πάντοτε καλών- και μάλλον ο διασκορπισμός παρά η συσπείρωση του -δεδομένα- ελάχιστου πλέον κοινού που υποστηρίζει τις εγχώριες προσπάθειες.Παρόλα αυτά η συλλογή που κρατάω στα χέρια μου καθώς και αυτή που σχετίζεται με το documentary της Γκρατσιέλας Καννέλου "The Approaching Of The Hour" αποδεικνύει ότι κάποιοι απο όλους αυτούς τους Έλληνες -εναλλακτικά και ανεξάρτητα σκεπτόμενους- μουσικούς, μπορεί να μην έχουν την ικανότητα να συσπειρωθούν και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του μέσου έλληνα πιτσιρικά (που την ψάχνει), με την δημιουργία μιας αξιόλογης και ανθεκτικής στο χρόνο σκηνής, αλλά ξέρουν πολύ καλά να φτιάχνουν μουσικές που αποδυκνείουν ότι πλησιάζουμε αυτό που η Ευρωπαική ανεξάρτητη μουσική κοινότητα αποκαλεί "rude health" και βιώνει την τελευταία τριετία. Η διεστραμένη ευφειά των στίχων του Boy, οι επικών διαστάσεων αλλά πάντα pop αισθητικής συνθέσεις των Monika, Palindrome και Spectral Life καθώς και ο ιδιάιτερος avant garde ήχος των Bolek&Lolek ή της ΣΤΕΛΛΑΣ ΡΑΜΦΟΥ, αποδεικνύουν περίτρανα ότι ακόμα και αν ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ είναι μοναχικά κλεισμένοι στους "ιδιαίτερους" χώρους τους, Η ΜΟΥΣΙΚΗ τους είναι εδώ και μας συντροφεύει στο να περιμένουμε την μέρα που...

burnt festival links:
www.myspace.com/kamenidis
www.myspace.com/theboystapes

ΉΤΑΝ ΔΥΟ ΘΡΙΑΜΒΟΙ!!!... (Burnt Festival – Day Two, 10.05.06)

Όπως όλα τα σωστά reviews συναυλιών, έτσι κι αυτό δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει με τα παρελκόμενα του πράγματος και την αναφορά στην κοσμική συνάθροιση. Αν, μάλιστα, κάνουμε μια αποτίμηση σχετικά με την προσέλευση κοσμικών (sic) προσωπικοτήτων και για τις δύο βραδιές, μιλάμε ουσιαστικά για μια παρέλαση από celebrities του underground και του σχεδόν underground χώρου: ο Γιάννης Αγγελάκας με σύσσωμο το τρομερό παρεάκι των Επισκεπτών, ο κρητήκαρος Ψαρογιώργης, ο πολυκιθαρίστας Αχιλλέας Περσίδης, ο Πητερπάνος των In Gowan Ring (οι fans τον γνωρίζουν ως B’eirth), η Marissa Nadler, αστέρες δημοσιογράφοι του αθηναϊκού free press και free internet (Vallatos, Πυκνάδας, Κύριος Υλό κλπ.), κανονικοί δημοσιογράφοι (σε κανονικά έντυπα με κανονικό μισθό), στελέχη εταιρειών (Sonic Playground τουλάχιστον), myspaceικές περσόνες, μέλη των Liarbirds, των Matisse, των Gravitysays_i, των Robotatoes, των Pillow, των Modrec, των Mary & the Boy, σύσσωμοι οι My Wet Calvin, σύσσωμος ο Peekay Tayloh και άλλοι εκλεκτοί της αθηναϊκής μουσικής ομήγυρης... Σχεδόν σύσσωμο, παρευρέθη και το επιτελείο του Μικρού Μουσικού Θεάτρου (Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος, Working-class-hero-Μαριλένα, Βιργινί, Τζώρτζης και φυσικά Θέμης-Nokalypse στον ήχο), μετρώντας μια μεγάλη και σημαντική απουσία, αυτή του Brutal Γιάννου (ο οποίος παρευρέθη σε άλλο καμμένο event αθλητικού τύπου). Και, φυσικά, πλήθος της alternativa ιντελλιγκέντσιας του λεκανοπεδίου, τίμησε με την παρουσία της τη διοργάνωση που άμεσα (από τις πρώτες νότες φάνηκε) προήχθη σε θεσμό.

Η ολοκληρωτική απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς δεν πτόησε κανέναν. Το Μικρό Μουσικό Θέατρο ήταν για δεύτερη συνεχή βραδιά ασφυκτικά γεμάτο. Με 6 ονόματα στο πρόγραμμα, ξέραμε ότι η νύχτα θα είναι μεγάλη. Και όμορφη. Και κάποιος έπρεπε να την αρχίσει φυσικά, μακριά από οποιεσδήποτε μικροαστικές συμβάσεις τύπου ‘support’ ή ‘headliner’. Η Βάσικ, χωρίς να μασήσει από απεργίες και άλλα κωλύματα, πήρε το ΚΤΕΛ από τη Θεσσαλονίκη αυθημερόν και ήρθε με το πελώριο ακορντεόν της για να μας παίξει (έστω και για λίγο) τις σκοτεινές μπαλάντες της. Παρ’ότι η προφορά των αγγλικών ξένιζε (αν και καθηγήτρια αγγλικών η ίδια), το γεγονός ότι το πίστευε και ήθελε πάνω απ’όλα να τραγουδήσει τα τραγούδια της και να το ζήσει, ήταν αρκετά για να μεταδώσουν τη γλυκύτητα πίσω από τις συνθέσεις και το παίξιμο. Αν και ιδιαίτερα σκοτεινή η ιδιοσυγκρασία της αρμονίας των τραγουδιών, η Βάσικ κατάφερε να δώσει την ώθηση που χρειαζόταν για να ξεκινήσει ζεστά η δεύτερη βραδιά του Burnt Festival. Όλα τα λεφτά ήταν το απροσδόκητο φινάλε του ‘No Chorus’ (όπως ακριβώς και στην ηχογράφηση με την οποία συμμετέχει στο Burnt Compilation).

Στη σκηνή ανέβηκαν, μετά από περίεργη και ιδιόμορφη καθυστέρηση (μπες-βγες, ωχ ξέχασα την κιθάρα μου, ωχ εγώ ξέχασα τις μπαγκέτες μου...) οι Bolek & Lolek, ένα απίθανο ντουέτο με τα όλα του, το πιο εκρηκτικό ίσως act του φεστιβάλ. Γεμάτοι ενέργεια όσο και τα περίφημα πολωνικά καρτούν (απλή συνωνυμία;...), θεώρησαν χρέος τους να ζεστάνουν (ή να κάψουν;) το κοινό μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Με το ένα κομμάτι πιο δυνατό από το άλλο -σε αντικειμενική αλλά και εσωτερική ένταση- και μια υφέρπουσα punk διάθεση δοσμένη μέσα από ένα πολύ ιδιαίτερο φίλτρο ευγένειας και χιούμορ. Το playlist περιελάμβανε πέρα από τα δικά τους διαμαντάκια, διασκευή σε Police, ένα ρώσικο τραγούδι για τον πόλεμο, το γνωστό εβραϊκό ‘Hava Nageela’ (σε ένα πραγματικό και απίθανο encore!) και (ανείπωτες) υποσχέσεις για μελλοντικές διασκευές σε Judas Priest και Slayer! Μας έλειψε επίσης η διασκευή τους στο ‘Είμαι αετός χωρίς φτερά’, που πολλοί είχαμε θαυμάσει στον πάλαι ποτέ συναυλιακό χώρο Στουρνάρη.

Σειρά είχε το κιθαριστικό δίδυμο των Modrec, όπου για την περίσταση εμφανίστηκαν ξεχωριστά και απ’ό,τι φάνηκε υπήρχε λόγος. Σοβαρός. Πρώτος κατά σειρά, ο Palindrome παρέλαβε ένα ζεσταμένο για τα καλά κοινό και –παρ’ότι ξεκίνησε και γενικά κινήθηκε σε χαμηλές εντάσεις- δεν επέτρεψε στη διάθεση να χαλαρώσει και να αρχίσουν τα γκάπα-γκούπα στο μπαρ και τα πήγαινε-ελα. Με περισσή ευαισθησία (πσσσσς...) –μια ‘αίσθηση’ όπως θα συμπλήρωνε πιθανώς ο ίδιος- και πολύ περίτεχνες και στιβαρές μελωδίες πάνω από εξόχως elegant δαχτυλισμούς στην κιθάρα του, μας έδινε την εντύπωση πως ακούμε κάτι πολύ οικείο, αλλά και πολύ φρέσκο στα αυτιά μας. Μας έκανε να αναρωτηθούμε (και να αναθεωρήσουμε) σχετικά με το 50% -τουλάχιστον- των ξένων indie folk τραγουδοποιών που γίνονται διάσημοι στη χώρα μας, με το που βγάζουν το πρώτο τους 7ιντσο και οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να παίζουν το κρυφτούλι με το Bob Dylan (μήπως τους πετύχει σε καμία γωνία και τους ζητάει πνευματικά δικαιώματα...). Επίσης, (άθελά του βέβαια) παρέδωσε ένα βαρβάτο σεμινάριο στο γνωστικό αντικείμενο ‘το κυνήγι της γκόμενας’ (οι πιο καλλιεργημένοι ίσως να το αποκαλούσαν ‘έρωτα’). Σε αυτό συνετέλεσαν όλα: η κομψή του εμφάνιση, η διακριτική του παρουσία, τα ευγενικά του σχόλια, η αναγνώριση της μούσας του, το πολύ ευαίσθητο παίξιμό του και φυσικά το απόλυτο mission impossible που έβγαλε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία: μια μοναδική εκτέλεση του ‘Hope There’s Someone’ των Antony & the Johnsons! Με ένα Radiohead cover και ένα uplifting δικό του (βάζοντας και το κοινό να βοηθήσει με complex patterns στα παλαμάκια!) μας αποχαιρέτισε, δημιουργώντας πια ένα άσχημο (γι αυτόν) προηγούμενο, καθ’ότι τόσο σε συναυλίες Modrec όσο και Night On Earth, πιθανώς να του ζητείται να ερμηνεύσει ως Palindrome!

Το ίδιο πιθανώς μπορεί να συμβεί και στον άλλο Modrec (γλιτώνει το Night On Earth part of subject), τον Spectralfire, ο οποίος ανέβηκε κι αυτός με χαλαρές διαθέσεις πάνω στη σκηνή, αλλά τραγούδι στο τραγούδι έφερε την ένταση εκεί που έπρεπε για να μείνει το κοινό πάλι με ένα αίσθημα ‘wow!’ (τι να’ναι αυτό άραγε;...). Οι πιο παραδοσιακοί τραγουδοποιοί αντιμετώπισαν ένα hi-tech σοκ, καθώς ο Spectralfire ενορχήστρωνε live τα τραγούδια του, προσθέτοντας (με τη βοήθεια των ποδιών του!...) επάλληλα layers φωνής, αλλά και κιθαριστικά μέρη. Με αύρα Κurt Cobain (sic), έμοιαζε να συνεχίζει με περισσή επιτυχία το σεμινάριο του προλαλήσαντα, προσφέροντάς μας αυτό που ο ίδιος είχε υποσχεθεί: ένα μεταμεσονύχτιο ηχητικό ρομάντσο. Κι εκεί που σχημάτιζες πια την εικόνα πως η βραδιά θα κυλούσε στο εξής μέσα στο μπαλαντοειδές γλυκερό κλίμα, ο Spectralfire, επιδεικνύοντας τρομερή αίσθηση του timing, κάλεσε στη σκηνή τον Κώστα των Modrec στα drums προκειμένου να διασκευάσουν υπέροχα το ‘Teardrop’ των Massive Attack. Και αντί να ρίξει πάλι τους τόνους, τόλμησε blues jam πάνω στο κλασικό ‘Hoochie Coochie Man’ καλώντας και τον μαϊντανό-πιανίστα Costinho των Night On Earth. Κατέβηκε από τη σκηνή αφήνοντας αρκετά κορίτσια δακρυσμένα, αλλά και όσους παρακολουθούν το αθηναϊκό συναυλιακό underground με μια αίσθηση πως το σύνολο που λέγεται Modrec κρύβει περισσότερα απ’όσα αποφασίζει να δείξει.

Η μικρούλα της παρέας, Μόνικα, αρχικά φάνηκε να μασάει από τους ενοχλητικούς θορύβους που της επιφύλασσε ως απρόσμενη έκπληξη η κιθάρα της. Ευτυχώς, ήταν και πάλι εκεί η κιθάρα του Προέδρου (όπως και πάντα είναι εκεί στα δύσκολα, υποστηρίζοντας από experimental παιχνίδια μέχρι την Dayna Kurtz), η οποία αποκατέστησε τη μοναδική τεχνική παραφωνία του φεστιβάλ. Η όλη βαβούρα και το χρονοτριβείο κόστισε στη Μόνικα -και σε μας- δύο κομμάτια λιγότερα. Λίγη σημασία είχε αυτό, βέβαια, καθώς το γλυκό της set, παρέα με τον Άρη στο τσέλο, δεν άφηνε χώρο για παραπάνω σκέψεις, πέρα από την αίσθηση πως είχαμε να κάνουμε με ένα όνομα που θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό στο μέλλον. Κι αυτό γιατί φαίνεται πως η μικρή Μόνικα το έχει πιστέψει για τα καλά και θα ταλαιπωρεί (καλώς) τις χορδές τις δικές της, αλλά και της κιθάρας, για πολύ πολύ καιρό ακόμα. Κοινώς, η μικρή έχει όρεξη... Και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία να ξεχωρίσουμε κάποια στιγμή στο σύντομο (δυστυχώς) live-set της. Εμείς από τη μεριά μας, ανήκουμε σε εκείνους που θα περίμεναν από τη Μόνικα κάποια στιγμή στο μέλλον να παίξει τα τραγούδια της γυμνά από reverb και εφέ, να βγουν μπροστά οι συνθέσεις και όχι η ενορχήστρωση, να ξεχωρίσουν η φωνή και τα έγχορδα, απλά, καθαρά και καθάρια –όπως τα έχει συνθέσει και πρωτοπαίξει στο σπίτι της.


Τι να πει κανείς για τον The Boy... Δυνατός, συγκινητικός, εύθραυστος, υπερκινητικός, εκπέμποντας άλλοτε ένταση, άλλοτε ηρεμία, αλλά πάντα μια εκλεπτυσμένη ευγένεια, μας ταξίδεψε μέσα στα ‘God Damned Songs’ του, αλλά και τις εμπνευσμένες διασκευές -κομμάτια/θρύλους που θαρρείς πως τα’χει γράψει ο ίδιος. Με στόφα πραγματικού καλλιτέχνη, έδωσε μια απάντηση –αν και δεν ήταν στους σκοπούς τους- σε σχολιάκια του μουσικού τύπου δεξιά κι αριστερά που θέλουν την περίπτωσή του (όπως και αυτή των Mary & The Boy) να είναι κατασκεύασμα ή προστατευόμενη των δημοσιογράφων. Πραγματοποίησε το απόλυτο after live-set, κουβαλώντας όλη τη φόρτιση της βραδιάς και των ακουσμάτων που είχαν προηγηθεί. Αν και ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα headliner σε αυτό το φεστιβάλ, ο The Boy εκείνη τη στιγμή έμοιαζε ως ο ιδανικός τραγουδοποιός-ερμηνευτής για να κλείσει με εξίσου δυνατό όσο και γλυκό feeling τη διοργάνωση. Η ώρα ήταν σχεδόν δύο και μισή και νόμιζες πως κανείς δεν ήθελε να φύγει αν δεν άκουγε και την τελευταία νότα, τον τελευταίο ψίθυρο, το τελευταίο κάτι (ποίηση...). Το στοίχημα είχε κερδιθεί. Οι Κάϊδερ είχαν εξαντληθεί και πάλι. Το ίδιο και τα Burnt Compilation CD’s. Το πρώτο Burnt Festival ήταν ήδη ιστορία. Το δεύτερο Burnt Festival ήδη συζητιόταν στους διαδρόμους.